Andre, Gerard H, Gerard J, Marijke en Rien vertrekken met de trein van 7:01 vanuit Houten of van 7:06 vanuit Lunetten en arriveren om 9:40 op Schiphol.
We hadden onze spullen klein ingepakt in onze handbagage. Bij het inchecken bleek dat uitgerekend Marijke’s koffertje te groot was en na weging (meer dan 6.5 kg) moest het mee met de gewone bagage. Daar ging dan onze snelle start. Maar het bleek dat ze de koffer een “Priority” zegel konden geven zodat die koffer na de landing als eerste op de band zou komen. Ik kon de stewardess bij het inchecken met weinig moeite overtuigen dat ik een lange benen zitplaats nodig had en die kreeg ik gelukkig ook toebedeeld. Dan door de douane. De gebruikelijke veiligheidsprocedures van Britisch Midland, na even in de rij gestaan te hebben dan, en op naar de koffie. Die dronken wij zonder Gerard J want die kwam oude kennissen tegen die hij al jaren niet meer gezien had. Daarna snel op naar de instap balie waar iedereen braaf in de rij ging staan en waar ik wat later bij hen tussen drong. Nog een krantje mee en dan het vliegtuig in. Wat een luxe, dat heb ik thuis niet, die krant bedoel ik dan. Even snel een thee met droge koek wegwerken en dan weer landen. En inderdaad de “Priority” koffer komt als één van de eersten van de lopende band en wij er vandoor. De Visitor Travelcard had Rien al vooraf gehaald zodat wij zonder oponthoud de Underground in konden.
Klik hier voor de
juiste sfeer bij de verhaal.
Het zijn orginele metrogeluiden voor RealPlayer,
zet 'm op repeat.
We waren ongeveer om 12 uur in het hotel, Hotel Montana, 16-18 Argyle Square, London WC1H8AS, vlak bij Underground King’s Cross St. Pancras, waar we ons even snel installeerden waarna we op de kamer bij Gerard J en Rien een kopje koffie dronken. Na enig overleg en gestimuleerd door het mooie weer besloten we voor de wandeling over de South Bank.
Next stop Westminster. Please mind the gap between the platform and the train. Please stand clear of the opening doors.
Bij Westminster kwamen we uit de Underground en we liepen tegen de Big Ben aan. Look Left, Look Right. Daar moesten natuurlijk de eerste foto’s gemaakt worden, wat een fotogenieke toren, wauw.
Dan de brug over de Thames over (de Westminster Bridge, genoemd naar het gelijknamige Underground Station) naar de South Bank, naar wat iedereen vreesde, n.l. naar de hotdogs! Even rustig eten en naar Houses of Parliament met de Big Ben kijken. We passeren de London Eye met het unieke lijnenspel van rechte buizen en ronde buizen en deze moeten natuurlijk op de gevoelige plaat worden vastgelegd, of in een bit-mapje.
We passeren de resten van vele getuigen uit het verleden, maar vooral wat er de laatste tijden nieuw gebouwd is. Gabriels Wharf, we bekijken een foto tentoonstelling in Oxo, “painting with light”, we passeren Tate Gallery en de Millenium Bridge die door zijn nu al roemruchte geschiedenis Whobbly Hobbly genoemd wordt. Onze eerste pondjes gaan er nu af, we gaan even geld tappen. Dit doen we bij de Borough Market, en deze markt bezoeken we dan ook. Het is een leuke markt op een soort binnenpleintje en in een grote hal. Hier is van alles te halen en we lopen er dan ook aandachtig doorheen. Is alles echt zo ‘Engels’? Het meeste wel, maar deze franse kaas dan? Er hing ook ergens een groot wild beest waarover we het niet eens waren wat het was, maar na terug lopen konden we het erover eens worden dat het toch een ree moet zijn, zonder kop en onderarmen / benen. Hier vlak naast liggen ook hele vissen in crushed ijs je aan te kijken en verderop liggen de licht uitgedroogde groenten op ons te wachten. Een leuke markt.
En dit had ik niet verwacht, Marijke wilde naar The London Dungeon, een donkere smoezelige winkel vol griezels en Halloween spullen om een souveniertje voor een goede collega te kopen.
We passeren Hay’s Galleria, een kleine mooie overdekte winkel passage, de H.M.S. Belfast, een oorlogsschip met een stukje geschiedenis.
En dan de “man in box”, een Amerikaanse illusionist die door middel van een hongerstaking aandacht vraagt voor de wereldvoedselnood en hier flink wat geld voor krijgt maar dat zelf zou houden. Hij hangt in een glazen box aan een hijskraan. Er staan hier dag en nacht mensen naar hem te kijken en roepen en als je wil kun je dichtbij komen maar dan moet je ervoor betalen. De aandacht varieert van positief tot mensen die tomaten naar hem smijten.
Voordat wij de Tower Bridge over gingen wilden we even zitten en iets drinken. Andre wist een pub met gratis nootjes, maar het blijkt een vergissing en de pub zit zo vol dat we daar weer weggaan. De volgende pub heeft een achterkamertje, de Lounge, waar we kunnen zitten. Door de honger aangeslagen bestelt Gerard J chips om even wat te snoepen, en zie daar, daar komen de lekkere vette patatten aan compleet met azijn en zout. Even gelachen en toen mayo en curry gehaald en lekker gegeten. Bij het weggaan van een aantal andere pubbezoekers wilde iemand Gerard’s jas meenemen omdat hij dacht dat het zijn jas was. Na een klein debat was het verholpen, Gerard had zijn jas over een andere stoel gelegd en omdat hun jassen erg op elkaar leken had hij zich vergist. (hoe was het verhaal over die jas van Gerard nu precies?) In het schemer over de Tower Bridge gelopen en op weg naar een restaurant.
In Tower Gateway in de
underground en naar Notting Hill Gate, dan met de bus naar Queensway. Op zoek
gegaan naar een leuk restaurant, de eerste zes restaurant voorbij gelopen, het
kan beter, maar bij de 7e een Indiaas restaurant, “MAHARAJA” Indian
restaurant konden wij onze honger niet meer bedwingen. Wij zaten relatief dicht
bij de keuken / bar en konden alle processen een beetje gadeslaan. Het
personeel werd op voor ons bijzondere wijze gecommandeerd door de baas die een
tafeltje verder zat. En zoals we later op hun visite kaartje lezen konden stond
er; “Personally Supervised by QUAZI KHALIQUE & SONS”. Het eten was er goed
en prijzig, maar dat laatste ben ik nu al weer vergeten. Wij moe en voldaan
terug naar het hotel, nog even de tv aan, douchen, de dag nog eens doornemen en
slapen.
De dag begon nogal chaotisch en leek een smet te werpen op de hele week. Andre liet zijn scheerapparaat in het toilet vallen, gelukkig had hij zich net geschoren. Hoe moest dat nu verder deze week? Zo kon hij toch niet verder deze week, ongeschoren bedoel ik, nee daar is hij te netjes voor. Dan maar proberen het scheerapparaat op de verwarming te laten drogen en kijken hoe het verder gaat.
We starten met een echt Englisch breakfast, geroosterde broodjes, gebakken ei, sausages, bonen in tomaten sauce, gebakken ham en orange juice. Met deze zware maaltijd kunnen wij London wel aan en we besluiten naar de cemetery te gaan waar Karl Marx begraven ligt. We vertrekken met de bus naar Archway en dan te voet bergopwaarts nog een stukje lopen. Het is hier echt heuvelachtig, dat hadden we niet verwacht, je kunt hier een heel stuk van London overzien. We komen door een parkje heen. Een van ons vindt het vreemd dat iemand daar zomaar in het park staat. Maar hij staat te mediteren onder een grote boom. Je kon voelen dat de energievelden daar goed waren. Zijn fiets had hij tegen de boom gezet. En zoals in de underground op sommige aanplakbiljetten staat: “For the inner Journey, take an alternative route”.
We komen nu bij de Highgate Cemetery (East), toegang two pound en voor foto’s nog one pound extra. We besluiten dan dat we daar geen pond voor over hebben. Het is een oude rustige begraafplaats die er bij schemering heel spookachtig uit kan zien. Hij is slecht onderhouden, de graven zijn totaal overwoekerd door planten en bomen en de grafstenen zijn soms al omgevallen. Ze zijn nu begonnen alles een beetje op te knappen. Wij lopen ons een beetje te oriënteren en dan komen er opeens twee chinezen aan die het graf van Karl Marx zoeken. Andre brengt ze erheen, hij weet immers overal de weg. Omdat de chinezen nog bij Karl Marx zijn besluiten wij een ommetje over de begraafplaats te maken. Het is echt een oude spookachtige begraafplaats, je ziet plotseling van alles. Er zitten vele grijze eekhoorntjes (die heeft Nederland niet) en Marijke en Rien zagen zelfs een vos lopen. Onder tussen wordt er druk gefotografeerd.
Na een wandeling van ongeveer een uur komen we bij Karl Marx waar nog steeds de twee chinezen staan, maar nu vergezeld van een “Oost”-Duitse familie pratend over hun “oude” filosofieën. Zijn torso torent daar statig boven zijn graf uit, zijn filosofie waardig. Wij kijken een tijdje en lopen dan weer verder. Gerard J ziet plotseling dat zijn fototoestel de verkeerde filmgevoeligheid aangeeft, snel corrigeren. Dat hij later thuis moeite heeft met het afdrukken van de foto’s ligt meer aan een “foute” compositie dan aan slechte negatieven heeft ie me vertelt. We besluiten te gaan en de bus naar Camden te nemen. We lopen door de hoofdstraat waarlangs zich vele winkeltjes en kleine marktjes bevinden. We willen dit aan Fred en Lisa aanbevelen, hoewel we denken dat ze er dan nooit meer uitkomen. We worden volop voorzien van info om een piercing of tattoo te laten zetten. Het ziet er allemaal erg leuk uit, maar we besluiten er nog maar even mee te wachten. We lopen door naar Camden Lock en daar besluit ik Barbara te bellen om te vragen of ze langs wil komen. Camden Lock heeft ook kraampjes, restaurants en een overdekte markt. We besluiten bij een Mexicaanse kraam tortilla's te eten. Ze smaken goed en daarna moet er even wat gedronken te worden. Dan belt plotseling Barbara en ga ik haar zoeken. Even later komen we terug en ik stel haar voor. Iedereen is onder de indruk, vooral Gerard J. We besluiten over de markt te lopen en bekijken de kraampjes. In een winkeltje werden Marijke en Rien verrast door een goochelact, een soort balletje balletje maar dan anders.
We gaan en lopen nu langs Regent Canal weer richting London centrum, langs London Zoo, door Regent Park. Het park is gedeeltelijk afgesloten en we lopen om de afzettingen heen. We komen langs een oefenplaats voor aanstaande golfers en bekijken hun vorderingen. Ze komen telkens met een nieuw mandje ballen aanlopen, wat een raar gedoe. We komen bij een restaurantje bij een vijver waar men aan het roeien is en drinken even een slokje om de inwendige mens te verzorgen. Ik besluit Fred even te bellen om te horen of ze ook al aangekomen zijn. Hij vertelt dat ze even wat vertraging hadden en dat ze nog op het water zitten, ik kijk achterom om te zien of ze soms op de vijver aan het roeien zijn, maar nee. Alles gaat goed met hen.
We lopen verder door het park en dan besluit Barbara afscheid van mij (ons) te nemen, Bye Bye, snif snif, waarna ik bedroefd alleen mee verder ga. Dan komen we bij een grote feesttent waar plots onze “Denkende Haas” staat, de enige unieke haas van de wereld, we zijn bedrogen!
We nemen de underground van Regent’s Park naar Oxford Circus en lopen gelijk op een pub af, “The Argyll Arms”. Ja ja, Andre heeft daar een goed gevoel voor. Een hele mooie gezellige engelse pub, donker bruinhoutwerk vol met geslepen spiegels. We vinden achterin nog een plekje aan een tafel waar we rustig kunnen zitten en laten de drankjes komen. Opeens vraagt een Engelsman van het tafeltje achter ons of ik even op zijn spullen willen letten zodat hij wat te drinken kan gaan halen. Snel verorbert hij zijn drankje. Na enige tijd komt zijn vriendin aanlopen en besteld hij nu voor beiden iets te drinken. Zou zij boodschappen gedaan hebben? We gaan voldoende gedronken hebbend op zoek naar een restaurantje en komen uit bij Garfunkels, 1 Argyll St., een gewoon gezellig restaurant. Na het eten nog tijd voor een ommetje, lopen we naar Piccadilly Circus en bekijken daar de fontein bij avondlicht, en natuurlijk het Eros Statue.
We lopen verder naar
Leicester Square en eten daar een ijsje bij Ben & Jerry. Op dit plein staat
ook het verkoop winkeltje van kaartjes voor de musicals, maar hierop staat dat
de theaters zondag gesloten zijn zodat wij onze culturele avond op onze
zondagavond ook wel vergeten kunnen. Bij terug komst in ons hotel hebben Fred
en Lisa een bericht voor ons achter gelaten. We gaan zonder Andre naar hun toe
en kloppen aan, ze lagen bijna in bed. We worden hartelijk verwelkomd en
krijgen gelijk bier aangeboden, maar waar was Andre nu? Ze hebben bij kennissen
ten zuiden van London de dag doorgebracht en hebben al enkele inkopen voor hun
kids gedaan, terwijl wij hun nog Camden onder de aandacht wilden brengen. Terug
op de kamer; Andre had zijn scheerapparaat geprobeerd en het leek het weer als
vanouds te doen, dus een zorgeloze nacht volgde.
We besluiten die dag naar Richmond te gaan en dan langs de Thames terug te lopen naar Kew Gardens. Een prachtige wandeling. Fred en Lisa wilden naar Camden om op leuke koopjes te jagen. Wij hoorden gedurende de dag dat de underground naar Camden niet meer reed en dat er een ongeluk gebeurd zou zijn. Op de Thames zijn veel roeiers in de weer om hun techniek bij te spijkeren en op het pad komen we veel mountain bikers (dit is Nederlands) en wandelaars tegen en zeker met mooi weer in het weekend is het er erg druk. De tuin vinden we te duur om alleen maar even naar de mooie kassen te gaan kijken. Die hebben namelijk een mooi lijnenspel, waar heb ik dat meer gehoord. We gaan door naar het station en eten in de Firkin pub voor we vertrekken nog een zeer lekker soepje, in het bijzonder omdat we er erg lang op moesten wachten. De kok was alleen en het was erg druk (bovendien waren ze ons vergeten, nog de excuses hiervoor gekregen). Dan vertrekken we naar Westminster (weer) om de Big Ben en Churchil te zien. Op het pleintje stonden verder voor mij nog vele onbekende engelse beroemdheden.
Maar helaas bood Churchil ons geen fotogenieke blik om samen met de Big Ben op de foto te gaan, twee toppers op één foto, nee dat lukte niet. Dan lopen we verder naar Downing Street, wat al jaren afgegrendeld is voor bezoekers. De bobby’s doen hun best. Een eindje verder zitten ze te paard. Dan lopen we door naar Trafalgar Square waar Nelson op het plein staat, die dag samen met Diwali.
Diwali is een Hindoestaans festival, en in India leeft men daar een heel jaar naartoe en dan staat het hele land op zijn kop.
We lopen nu naar St. Paul’s Cathedral, vandaar heb je een mooi uitzicht over de Millenium Bridge met daar achter Tate Modern, waar we ook naar toe gaan. Voor Tate stond een grote opblaasbare pop? (wat was het ook al weer?)
Als je Tate binnen komt is de eerste attractie een grote hal met een enorme grote lamp met rood/gele gloed die de zon moet voorstellen. Deze gloed wordt gedimd door een nevel die het geheel een beetje mysterieus laat aandoen. Iedereen wordt erdoor aangetrokken en men wordt er stil van. Een verdieping lager kun je dat op je laten inwerken door gewoon op de grond te gaan zitten of liggen. Het geheel spiegelende plafond geeft het geheel nog een extra dimensie. De mensen liggen er minuten lang te liggen en te staren en sommigen gaan figuurtjes maken om zichzelf in de spiegel te zien veranderen. En opeens geïntrigeerd door deze figuurtjes vormt een grote groep mensen spontaan een cirkel. Als ze zelf door hebben wat er is gebeurd klinkt er opeens een applaus van henzelf voor henzelf.
Het is een modern museum en het blijft de vraag wie bang is voor Red, White and Blue, nu wij Hollanders in ieder geval niet. Er rijst ook een vraag wat nu kunst is? Het voorwerp of de gedachte? Of …. We zijn er nog niet uit.
We gaan naar de pub die naast
de Tate aan de Thames ligt, The Sheakspeare, en vinden er een leeg tafeltje.
Het blijkt al snel waarom die leeg is, we zitten in de tocht onder de net iets
te koude airco. Als er een ander tafeltje vrijkomt verhuizen we direct. Deze
avond staat er Italiaans op ons programma. We gaan via de Millenium Bridge, de
St. Paul’s Cathedral met de underground naar Covent Garden en lopen vandaar naar
Leicester Square naar de Italiaan. Tot onze verbazing neemt Andre een wijntje.
We besluiten het eten met een tiramisu gebak, wel lekker, maar met een beetje
waterige smaak, net zoals in Rome. Zouden wij het in Nederland dan te vol van
smaak maken?
Andre en ik kregen de koffers van de anderen op onze kamer, want zij moesten deze avond weer met het vliegtuig terug naar huis. De Docklands stonden vandaag op het programma. Met de underground naar Tower Hill en dan verder naar … Marijke, Andre en ik zaten al in de metro (de Docklands Light Railway) en opeens sloten de deuren en vertrok hij. Ons restte het uitzwaaien van Rien en Gerard. Het eerst volgende station eruit, even gewacht, daar komt er weer één maar daar zit niemand in. Even bellen dan? Maar geen van beide heeft een telefoon! De volgende metro namen wij weer terug en we zagen er nu ook één tegemoet komen, maar deze kwam van een ander spoor zodat ze daar niet in konden zitten. Daar aangekomen stonden ze nog als twee klein kinderen te wachten en uit gefotografeerd. Wij verder naar Canary Wharf en op naar het grote winkelcentrum, maar eerst een drankje. Even later werd het er druk omdat veel mensen hier gingen pauzeren.
Even wat rondgeneusd en dan weer verder en bij Island Gardens eruit. Nu een klein stukje lopen en dan een torentje in en met de lift of trap naar beneden (met de trap was ik sneller) en nu door de tunnel onder de Thames door en daarna weer naar boven. We kwamen in Greenwich weer boven, een klein leuk plekje. Even een broodje gegeten, nou ja, soep en een half stokbrood of sandwiches, bij de dames van een Chinese bistro. De Greenwich Market bekeken, nog gekeken naar etsen, schilderijen en andere litho’s maar niets gekocht. Op naar Harrods voor de porselein en food afdeling, maar eerst weer een stukje met de moderne metro. Ik mocht een stukje rijden, bij het eerste station reed ik iets te ver. Goed opletten of iedereen is ingestapt en of er niemand meer wil uitstappen. Bij de tweede stond ik goed maar net toen ik de deuren wilde sluiten kwam er nog een kinderwagen uit met moeder, bijna geplet. De laatste stop bij Canary Wharf was iets te vroeg, geen nood, wij er snel vandoor.
Harrods. Gerard J was geïnteresseerd in een beeldje van twee ijsvogeltjes, een tweeling. Hij had thuis al een staande en duikende ijsvogel en was bang dat de tweeling te veel aandacht zou trekken en dat zijn setje in het water zou vallen, dus maar niet gekocht. Hij was ook gecharmeerd van een meisje met pop. Er stonden ook leuke beeldjes van een ganzenhoedster en nog iemand met een koe, die pasten mij wel. Het was al bijna tijd geworden voor Gerard J, Marijke en Rien om te gaan, dus werd het tijd voor (h)eerlijke koffie of thee en een verantwoord stuk chocolade en daarna voor ons afscheid. Wij bleven nog enige tijd beteuterd zitten en kwamen daarna weer bij onze positieven. Wij (Andre) hebben bij Harrods nog een biermatje en een bierglas gekocht en zijn daarna op zoek gegaan naar een eettentje. Wij maakten onze avondwandeling en kwamen voorbij een grote pub naast Harrods, Pub Clarance, en dat deed me aan Dactari denken met die loense leeuw. Wij naar binnen, een gezellige pub waar wij onze dorst gingen stillen. Terwijl we hardop mijmerden waar we zouden gaan eten bedachten we ons dat we nog niet in een pub gegeten hadden. Wij naar boven en een rustig tafeltje uitgezocht en met de kaart installeerden we ons. De kelner kwam al twee keer langs om te vragen wat we eten wilden, maar dat wist ik nog steeds niet. Dan maar Cod. Na het eten gingen we nog een stukje met de bus richting Westminster (alweer!) voor een avond wandeling naar de Big Ben by night. Daarna gingen we huiswaarts.
Wij gingen naar het Science Museum, een beetje algemene wetenschap, Space voor Andre en nog wat Chemistry. Wij bleven daar een sandwich eten tussen al die vervelende kinderen en daarna gingen wij nogmaals op souvenir jacht. Diverse winkeltjes ingedoken, CD’s bij Virgin Megastore, een kalender bij de boekhandel, enz.… Tussen door nog een snelle hap bij een Chinese snackbar.
Wij nog even terug naar The Argyll Arms waar wij ons in de gang (het was erg druk) nog even spiegelden aan onze mooie reis in London. Terug naar het hotel onze tassen halen en met de underground onze vermoeide terugreis naar Heathrow, gelukkig zonder overstap want dat had ik niet meer gered. Inchecken, door de douane, wat zijn ze hier toch streng en duurt het lang. Nog even eten, nou ja, je kunt hier niet eten met de creditcard, die accepteren ze niet bij die leuke restaurantjes. Nog een reep Dairy Milk, fruit & nut gekocht van Cadbury van 2,95 voor 2,94 want meer geld had ik niet meer. De aansluitingen verliepen goed en om 23:30 uur was ik thuis. En nu de volgende dag weer werken! grrrrrrr
Gerard en Rien.
